मेरो मुख - कविता

- विपुल पोख्रेल

मैले मुख हेरे

एउटा अनौठो कान्ति देखे

बिराट शान्ती देखे

घनघोर सिर्जनाको मुहान देखे

अन्यायको चिहान देखे

लक्ष्य देखे

आन्दोलन देखे

योजना देखे ।

हो मेरो बाबाको अनुहार यस्तै छ

संघर्षको इतिहास छ

समकालिनमा खास छ

भबिष्यलाई सधै सधै

लाखौ लाख आशिर्बाद छ ।

अझ गहिरेर हेरे

पीडाको चाङ छ

चोटहरूको डाम छ

दुःख भोग्ने पात्र हो मेरो बाबा

मेरा लागि र ‘म’हरूको पुस्ताका लागि

एउटा सुन्दर सपना बोकेर

सन्ततीकोे खुशी लक्ष्य ठान्दै

थिति र नीतिलाई अनुकल बनाउन

अभियान थाल्ने पात्र हो

खुशीले रोमाञ्चित छ त्यो मुहार

स्वाभिमानी गंगाको हो त्यो मुहान

आत्मबिश्वासको बलियो पहिचान

गर्वले मेरो छाति फूल्छ त्यो मुहार हेर्दा

अब्बल देख्छु छेउछाउसँग मुल्याङ्कन गर्दा ।

तर चिन्ता लाग्न थालेको अचेल

मेरो छोराले मेरो अनुहारमा के देख्ला ?

कान्ति देख्ला कि निरस ?

स्वाभिमान देख्ला कि स्वार्थ ?

आत्मबिश्वास देख्ला कि त्रास ?

अभियान देख्ला कि अभिमान ?

यस्तै यस्तै प्रश्नहरूले मन डराउन थालेको छ

समयले मलाई कुन स्थानमा उभ्याएको छ आज ?

बाबुको पहिचान कतै मेटाउँदै त छैन ?

बिलासीताले मलाई खोक्रो बनाउँदै त छैन ?

भावि पुस्ताप्रति पूणर्रूपमा अनुदार त हुँदै छैन ?

मेरो छोराले मेरो मुहार हेर्दा

ऊ सन्तुष्ट कसरी होला

महिमागान कसरी गर्ला

स्वाभिमानी बाबा कसरी भन्ला

फलानाको छोरो भन्ने हिचकिचाउने गरी

म आफूलाई ढाल्दै गर्दा

मैले मेरो बाबाको अनुहारमा देखेको कान्तिको महिमाको के अर्थ अब ?

भावि पुस्ताको लागि उनको क्रान्तिको महिमाको के अर्थ अब ?

छोराले गर्व गर्ने अनुहार बनाउनु पर्दो रहेछ

उसको स्वाभिमानको आधार बनाउनु पर्दो रहेछ

मेरो मुख हेर्दा छोरोले नाक खुम्च्याउँछ कि ?

यो प्रश्नसँग सधै सावधान हुनु पर्दो रहेछ ।

चिन्ता छ अचेल

बाबा जस्तो हुन सकेन कि ?

छोराले महिमा गाउने बाबु बन्न सकेन कि ?